reisverslag nr 12

Vrijdag 25 sept; Beste lezers, dit is de slagroom op de taart. Vanochtend om 9.30u vertrokken we met nog 12 anderen voor een snorkel/Manta tocht. We legden aancvlakbij een koraalrif en zagen meteen een Haaienvin boven water verschijnen. Dit joeg een aantal angst aan, maar uiteindelijk ging iedereen te water. Tijdens het snorkelen zagen we nog meer Rifhaaien. Terug aan boord zagen we 2 Dolfijnen vlak voor de boot het rif in duiken. Toen was het de beurt aan de Manta roggen. Er wordt er eentje gelokaliseerd en wij als de wiederweerga er achter aan. Mensen ik heb een tijdje vlak boven een Manta van zo'n 3 meter gezwommen, totdat ik aan mijn flipper werd getrokken , dat we teruggingen. Fantastisch Toen was het de beurt aan de Bultruggen, die meters boven het water uitsprongen. Daarna waren het Zeeschildpadden en nog meer Manta's. Als laatste hebben we gesnorkeld boven een onderwater canyon. Grote Snappers en een aantal Prikken waren hier ondermeer te zien. En hoewel het koraal niet zo kleurrijk is , maakten de vissen alles goed. Al met al een geweldige trip. Jammer dat ik geen onderwater camera heb om a dit moois vast te leggen.
Zaterdag 26 sept; We vertrekken met nog een heel leger van campers en caravans, om plaats te maken voor de voorjaars stormloop. We rijden naar de Blowholes. Gaten in de rotsen spuiten het zeewater meters hoog de lucht in. Hier vlak bij is een Bush camp met vrij uitzicht op de zee. De vrouwelijke ranger is echter onverbiddelijk. U heeft geen chemisch toilet, dan kunt u hier niet overnachten. * km verderop is ook nog een homestead camping ( zeg maar een boerderij camping ) waar we net achter de duinen een plekje vinden. We staan er met nog een stel. Het strand ligt bezaaid met de meest prachtige schelpen. De vraag is nu, hoe krijgen we die allemaal thuis. Met een waterkoker die kortsluiting geeft, besluiten we de dag.
Zondag 27 sept; Na een stormachtige nacht pakken we op en vertrekken naar Carnarvon. Een echt fruittelers plaatsje, met de langste aanlegsteiger, 1,5 kilometer, van West Australië. Voor de rest niets bijzonders. We nemen een dagje rust, een beetje rondrijden en wat boodschappen doen. We hebben wat informatie gekregen over zeekoeien. Daarop gaan we morgen ons geluk beproeven.
Maandag 28 sept; Vol goede moed gaan we vandaag op pad. Onze goede zin wordt flink getemperd door de juffrouw van het toeristenburo. Zeekoeien zijn hier alleen in de zomer, maar misschien hebben we geluk 160 km verderop. De plek die we al hadden doorgekregen. De tocht er naar toe gaat door een eentonig landschap Aangekomen op de plek blijkt dit een mooie bush camping te zijn, met alle plekjes in de duinen aan zee. En dat voor 7 euro's per nacht.Als we 's middags naar de vervallen aanlegsteiger lopen, zie ik iets uit het water komen. Een Zeekoeof een Zeeschildpad. Reden genoeg om te gaan snorkelen in de ruige zee. Het water is zo troebel, dat je nauwelijks een meter ver kunt zien. Jammer de Zeekoe moet nog even wachten.